Słyszałam o motylu, chyba z Ameryki Pd, który w celu obrony przed drapieżnikiem, w czasie lotu otacza się chmurą drobinek cyjanku... dlatego tubylcy omijają z daleka ten gatunek, lub wręcz padają przed nim na kolana...by ratować życie. czy wiecie, co to może być za gatunek??? Nigdzie nie moge znaleźć danych na ten temat. Z góry dzięki za jakiekolwiek wskazówki
K.
Niektóre motyle (w stadium larwalnym) posiadają zdolność do metabolizowania związków cyjanku zawartych w ich roślinach żywicielskich - tak podobno jest w przypadku Heliconiidae i Acraeidae, a nawet europejskich kraśników (Zygaenidae). Związki owe, przetwarzane przez gąsienice, zostają potem w ciele dorosłego motyla służąc mu jako mechanizm defensywny - motyle te mają paskudny smak, mogą być lekko trujące - i demonstrują to swoimi ostrzegawczymi barwami. Jednak ta historia o śmiercionośnym motylu wydaje się być grubo przesadzona Podejrzewam tu mit podobny np. do europejskiego wierzenia głoszącego, iż pyłek ze skrzydeł A. atropos powoduje ślepotę, jeżeli dostanie się do oczu. Motyle, o których pisałam wyżej - na przykład z rodzaju Heliconius - z racji swej toksyczności i przykrego smaku są zazwyczaj zostawiane w spokoju przez drapieżniki, dlatego też latają wolniej i są mniej płochliwe niż inne gatunki - może to ich zachowanie dało początek przytoczonej przez Ciebie legendzie.
Zainteresowanie grupą: Motyle dzienne i niektóre macro
Wiek: 74 Dołączył: 05 Sie 2005 Posty: 2126 Skąd: Kaczyce
Wysłany: 2006-09-02, 18:36
Uzupełniając post Catocali dodam, że na ogół substancje trujące absorbowane przez gąsienice z roślin, to nie są związki cyjanowe. Np. motyle z rodziny Danaidae zawierają tzw. kardenolidy, związki trujące, działające na mięsień sercowy, zawarte w trojeściach (Asclepiadaceae).
A wracając do pierwszego postu – nie sposób uwierzyć, by jakiś motyl w locie produkował substancje cyjanowe w ilości, pozwalającej mu się ustrzec przed drapieżnikami. W każdej opowiastce jest jednak ziarnko prawdy. Otóż występuje w Ameryce Południowej sówka, o której pisze w swej książce A.Fiedler („Motyle mego życia”). W sytuacji zagrożenia życia, wydziela ona silnie pachnącą substancję o zapachu czosnku, mogącą chwilowo odstraszyć napastnika. Fiedler nie podaje jej nazwy, ale chodzi o gatunek Ascalapha odorata. Jest to motyl znacznie większy od naszych wstęgówek, w kolorze jasno i ciemno brązowym.
W tradycji wielu plemion indiańskich motyl ten jest zwiastunem śmierci, stąd zapewne obawy przed spotkaniem się z nim.
http://www.inra.fr/papill...ng/a_odorat.htm
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Rejestracja
Zaloguj
Album
Download
Podejrzewam tu mit podobny np. do europejskiego wierzenia głoszącego, iż pyłek ze skrzydeł A. atropos powoduje ślepotę, jeżeli dostanie się do oczu. Motyle, o których pisałam wyżej - na przykład z rodzaju Heliconius - z racji swej toksyczności i przykrego smaku są zazwyczaj zostawiane w spokoju przez drapieżniki, dlatego też latają wolniej i są mniej płochliwe niż inne gatunki - może to ich zachowanie dało początek przytoczonej przez Ciebie legendzie.
